Enteresan

Sokağa çıktığımda bile kokusunu alıyorum...İnsanlarda kibirli ama korku dolu bir yüz ifadesi. Garip olan kısım bu iki duyguyu aynı anda hissettirebilmeleri... İşin içinden cıkmak gerekirse,kibirleri sahte korkuları gerçek...Kibirli gözükmeliler çünkü kibirli olana dokunulmayacağını veya insanların saygı duyacaklarını sanıyorlar...

Kibir sanılanın aksine sözlü veya yazılı ifadeyle olan birşey değildir.İstediğiniz kadar kendinizi övün eğer o tavrı veremiyorsanız kimse bunu kibir algılamaz hatta sizi salak bile bulabilir...Bazen de hiç birşey söylemezsiniz ama susarken öyle bir tavrınız vardır ki herkes bundan rahatsız olur.Öyle kibirli duruyorsunuzdur ki...

Birçok duyguyu yaşadığımızı söylüyoruz. Anlatıyoruz..." En kederli insan benim " oyunu oynuyoruz...Bundan prim sağlıyor muyuz ? evet sağlayanlar var lakin bir insan ne kadar kederliyse ve karamsarsa aslında dünyası o kadar büyüktür ve çoğu şeyi aslında küçük görür.Yani herhangi birinin derdini dinlerken " oda dert mi ki ? " diye çıkışır...Ama rollerde kaybolan insanlarımız " aman tanrım ! elektirikler gitmiş ! hayatım bitti " tarzında ki yakarışları hayli komik doğrusu...Espiri bir yana gerçekten bu tipler bana göre tam bir umutsuz vaka...

Diyeceğim şu ki insan hertür duyguyu her an yaşayabilir...Kimsenin başına ne geleceği belli değildir... Hiç bir ruh hali sonsuza kadar süremez...Sürüyormuş gibi gösteren herkes yalancıdır... hemde koca bir yalancıdır...

Mutlulukta aynı hüzün gibi prim yapılan diğer duygulardandır. Vardır ya hani " uu beybi gezerim tozarım kızlar yanımda " veya " aman tanrım varya öyle mutluyum ki oda beni seviyor ! "... ( sanırsın ki 50 yıl bunu garantiledi )... sorsan asosyal bir tiptir ama sorgulamam tabi ki bana ne ? Yapmak için bir nedeni ( ! ) vardır diye düşünüyorum...

Bence insanların kendilerini unutmamaları için yanlarında koca koca aynaları olmalı...Kendilerinin ne olduklarını hatırlamalılar...